Η Μ.Μ. είναι φίλη πλέον. Γνωριστήκαμε, γιατί έγινε πριν καιρό πελάτισσά μου. Η αλλαγή στη ζωή της είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Το κείμενο που έγραψε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που δεν την περίμενα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που αποτέλεσα ένα μικρό μέρος στο να αλλάξει προς το καλύτερο η ποιότητα ζωής της. Γιατί το μεγάλο μέρος της προσπάθειας είναι φυσικά δικό της.
Μάλαμας Σωτηρίου
Ακολουθεί το κείμενό της:
¨Από όλα τα πάθη, το πιο αξιοσέβαστο, μου φαίνεται ότι είναι η λαιμαργία¨ Γκυ ντε Μωπασάν
Εισαγωγικό
Οι απώλειες, παντός είδους και η αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων και συναισθημάτων, πυροδοτούν, λένε εθισμούς που κρύβει ο καθένας μας. Ο.κ με τις απώλειες. Αλλά και οι χαρές? Είναι και αυτές λόγος?
-¨Να μας ζήσουν! Πίνω στην υγειά τους!¨
-¨Συγχαρητήρια για την προαγωγή σου. Επιβάλλεται ταβερνείο…¨
-¨Αστα φιλενάδα. Είμαι χάλια. Ο Γιώργος….Χωρίσαμε… Πάμε το βράδυ να στα πιώ! Και μετά (λέω από μέσα μου) θα πάρω 2 μπουγάτσες από τον Γιάννη, να πνιγώ στη μερέντα με την κρέμα. Και να πάνε όλοι στο δ…….!!!
-¨Έλεος ρε μάνα πρωί πρωί. Ναι, δεν ξέρω ούτε αβγό να βράζω. Δεν θα λείψει η άθλια μαγειρική μου και σε κανέναν αφού δεν πρόκειται να κάνω οικογένεια. Τι δεν καταλαβαίνεις?
-¨Στη δουλειά δε με χωνεύει κανένας. Πηγαίνω με το ζόρι. Καλησπέρα. Δύο ζαμπόν κασέρι και μία τυρί. Όχι, είναι πακέτο. Για το σπίτι¨ …
Πότε υπερκαταναλώνεις; Όταν στριμώχνεσαι; Όταν περνάς καλά; Μόνος; Με παρέα; Από ανασφάλεια; Από δειλία να αντιμετωπίσεις; Η γιατί έχεις πείσει τον εαυτό σου, ότι… έτσι σου αρέσει; Κάτι σαν την μπύρα δλδ. Κάνεις και χιουμοράκι ενίοτε για να μας δείξεις πόσο άνετος είσαι με τους εθισμούς σου. ¨Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι ωραίοι ρε. Γατάκια¨(!). Κι’ αυτό το κάνεις, για να μη προλάβει και στο πει άλλος. Και δεν ξέρεις αν θα το αντέξεις.¨Ράβεις¨ ένα πολύ ωραίο κατά τη γνώμη σου και κατά τα μέτρα σου κοστούμι και το φοράς τόσο συνέχεια, που στο τέλος δε βγαίνει. Η μάλλον καλύτερα: ΣΦΗΝΩΝΕΙ.
Τα κουμπιά του, το φερμουάρ, τα μανίκια… θα σκάσουν.
-¨Πάλι ξέφυγα. Από αύριο…. Τα σταματάω όλα. Τι θα σταματήσεις;
Να είσαι λυπημένος, χαρούμενη, απογοητευμένοι, ήρεμος, με νεύρα;
Να ζεις δλδ…
Η Δίνη που ¨παίρνει¨
Είναι μια δίνη αυτό, που σε παρασύρει, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αυταπατάσαι ότι είναι η τελευταία φορά που το κάνεις, αλλά πάντα είναι η προτελευταία. Αυτή η δίνη λοιπόν, παρέσυρε και μένα κατά καιρούς στη ζωή μου. Τα τελευταία 3 χρόνια όμως ήταν καθοριστικά.
Δεν θα αναφερθώ στο πρόβλημα υγείας που μου χτύπησε την πόρτα και με ταρακούνησε για τα καλά. Έκοψα συνήθειες 20ετίας όπως το κάπνισμα και 3 με 4 φορές την εβδομάδα, (ανάλογα με τις εξόδους μου),
το αλκοόλ. Πολύ μελό αδερφέ μου! Συνεχίζω:
Ένα πρωί λοιπόν, που ετοιμαζόμουν για δουλειά, έδωσα αγώνα για μια ακόμα φορά να μπω σε μερικά μέτρα ύφασμα. Το στομάχι μου ξαναφουσκωμένο από την χθεσινοβραδινή κρεπάλη. Ένιωθα κάθε φορά που έτρωγα ότι με διαπερνούσε ρεύμα λίπους. ¨Ντύσου γρήγορα και φύγε, να φας κάτι γλυκό, να σου περάσει¨. Μου είπα. Εκείνο το πρωινό διαπίστωσα πόσο πάτο είχα πιάσει. Πόσο ξεφτίλιζα τον εαυτό μου με συμπεριφορές που δεν μου άρμοζαν. Το χειρότερο? Τις είχα κάνει συνήθεια μου. Θύμωσα, με ένα είδος θυμού, που μάλλον δεν είχα ξανανιώσει. ¨Μέχρι πότε θα είσαι εχθρός του εαυτού σου? Σύνελθε!¨
Σκέφτηκα. ¨Εδώ υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που παλεύουν με σοβαρές ασθένειες, άλλοι που δεν βλέπουν τον ήλιο που εσύ μπορείς, και άλλοι δεν μπορούν να περπατήσουν καν, στο δρόμο που εσύ βαριέσαι να διασχίσεις γιατί δεν σου φτάνουν οι αναπνοές σου, από το βάρος¨.
ΔΕΝ ΜΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΛΕΟΝ ΕΤΣΙ.
Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης για κάθε περίπτωση. Ακριβώς γιατί ο καθένας μας θεωρεί και αντιμετωπίζει το πρόβλημα του, ως μοναδικό και σε κάποιες περιπτώσεις ανυπέρβλητο.
Κεφάλαιο Μάλαμας
Δεν πολυπιστεύω σε αυτά περί σύμπαντος, Κοέλιους και τέτοια. Πιστεύω στο πεπρωμένο και σε αυτό που αν είναι να συμβεί, θα συμβεί. Το ίδιο απόγευμα λοιπόν, συνάντησα μετά από ένα χρόνο την Α. Ήταν κάτι παραπάνω από καλά και 20 κιλά μείον. Χάρηκα πολύ για αυτήν αλλά πιο πολύ (δεν το κρύβω) για μένα.
Ήρθε η ώρα να με πάρω στα σοβαρά. Κρατάω καλά στο μυαλό μου τα λόγια της Α.:¨Στάζω υγεία¨. Ήθελα και γω να βιώσω πως είναι να στάζεις υγεία και όχι τσιγάρο,αλκοόλ και προπάντων λίπος από υπερκατανάλωση ¨γλυκού φαγητού¨. ¨Περπατάω κιόλας¨, λέει η Α. ¨Ανεβαίνω βουνό και δε λαχανιάζω. Αν δεν κάπνιζα κιόλας….¨.. ¨Ώπα ώπα… Ένα ενα παιδιά τα βήματα¨. Σκέφτηκα. ¨Αυτή τη φορά δεν θα βιαστώ. Και να μην τα καταφέρω, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα δεν θα παίρνω βάρος. Κέρδος είναι και αυτό¨.
Έτσι γνώρισα τον Μάλαμα Σωτηρίου. Μου’ χε μιλήσει γι αυτόν και η Σ. πριν καιρό, αλλά τότε δεν ήμουν έτοιμη ούτε να ακούσω. Είδα και το αποτέλεσμα της Α. ιδίοις όμμασι και αποφάσισα να κλείσω άμεσα ραντεβού με τον τύπο. Πήγα πολύ απόλυτη και μέσα στα νεύρα. Αφενός γιατί ήξερα ότι θα έτρωγα ξανά σοκολάτα του Αγίου …
και αφετέρου γιατί όλες οι μεγαλοστομίες μου του παρελθόντος, μου έδιναν σαπούνι και σχοινί (που λέει και ο λαός): ¨ ¨Εγώ σε διαιτολόγο? Λες και δεν μπορώ μόνη μου. Σιγά! Που θα μου πει ο άλλος τι θα τρώω.. Λες και δεν ξέρω τι μου κάνει ζημιά και τι όχι¨. Από την πολύ εξυπνάδα λοιπόν, κόντευα να σκάσω, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Α. μου είχε πει ότι ήταν πολύ cool τύπος. Δε σε πιέζει. ¨Τα έχασα χωρίς να το καταλάβω. Και έχει και πολύ χιούμορ. Νιώθεις άνετα¨. Το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν το χιούμορ, που σε άλλες συνθήκες πρωτοστατεί στη ζωή μου. Οι πρώτες επισκέψεις ήταν περίεργες. Του μίλησα για τον εθισμό μου με το ¨γλυκό φαγητό¨, τις προτιμήσεις μου στο φαγητό γενικά (που είναι ελάχιστες) και ότι δεν ήξερε κανένας δικός μου για την απόφαση που πήρα.
Όχι γιατί θα με έκριναν αν αποτύγχανα, αλλά γιατί θα απογοητευόμουν τόσες φορές, όσες θα το ανακοίνωνα, αν αποφάσιζα να τα παρατήσω. Δεν το κρύβω πως ήταν πολλές οι φορές που το σκέφτηκα. Τότε έλεγα: ¨Αυτή η κρίση λιποταξίας δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Θα περάσει¨. Το πρώτο τρίμηνο έχανα ελάχιστα, για αυτό που έτρωγα.
Ένοιωθα όμως κάπως αλλιώς. Πιο υγιής. Ο Μάλαμας προσπαθούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο να στηρίξει την προσπάθεια μου. Και τις περισσότερες φορές το κατάφερνε. Μάλιστα, πάντα μου τόνιζε την ζωτική σημασία της άσκησης στο σώμα, αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις…. Τον 5ο μήνα της προσπάθειας μου λοιπόν και ενώ άρχισε ο μεταβολισμός να ¨ξυπνάει¨, έβαλα στη ζωή μου ΚΑΙ την άσκηση (άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτό). Εγώ (!) που έπαιρνα λεωφορείο για μία στάση, έφτασα να περπατάω τουλάχιστον εικοσάλεπτο καθημερινά και να γυμνάζομαι το λιγότερο μία φορά την εβδομάδα.
Το λίπος γύρω από τα ζωτικά μου όργανα μειώνεται σταδιακά και πλέον χάνω πιο σταθερά βάρος. Ένα χρόνο μετά από την πρώτη φορά, είμαι 25 κιλά μείον και συνεχίζω να προσπαθώ. Όχι ότι δεν υποτροπιάζω. Όχι. Κάποιες φορές υποκύπτω κιόλας. Φροντίζω όμως την επόμενη μέρα να είμαι συγκρατημένη. Ξέρω καλά πόσο εύκολα χάνεις τον έλεγχο της κατάστασης…
Ξέρω επίσης πως είμαι άνθρωπος και στη ζωή, θα πενθώ, θα ξεπερνώ, θα χωρίζω, θα είμαι μαζί, θα γελάω, θα κλαίω, θα χαίρομαι, θα λυπάμαι, θα νευριάζω, θα ηρεμώ, θα κρέμομαι, θα ξεκρέμομαι, θα υποφέρω, θα επαναφέρομαι… και πάλι από την αρχή.
Eίμαι η Μ., η Α., η Σ., ο Γ., ο Κ., ο Α. και τόσοι άλλοι…
Και το παλεύω να γίνω καλύτερα από ότι ήμουν.
Χωρίς υποκατάστατα.
ΜΟΥ ΤΟ ΟΦΕΙΛΩ.
Μάλαμα σε ευχαριστώ για τις φορές που μου υπενθυμίζεις να σκέφτομαι την αξία των κόπων μου.
Μ.Μ.
