Προχθές το βράδυ κάνοντας zapping έπεσα πάνω στον τηλεπωλητή-βουλευτή. “Απορροφητικόν” λέει. Ένα από τα μαγικά φίλτρα. Αδυνατίζει. Μειώνονται οι πόντοι δια μαγείας. Μπαίνεις στα παντελόνια που δεν έμπαινες. Γίνεσαι μισός/ή. Έδειχνε και φωτογραφίες από τα αποτελέσματα. Την αλείφεις και αδυνατίζεις. Ξαναγράφω: την αλείφεις. Και αδυνατίζεις.
Περιττό να πω ότι πουλούσε και το “Βυζαντινόν”. Που πολεμάει τον κορωνοϊό. Έχει λέει ένα δυσεύρετο βότανο. Από την Αυστραλία (…). Τώρα που κολλάει το όνομα “Βυζαντινόν” και η Αυστραλία, μη με ρωτάτε.
Εκτός από την τάση να βάζει το “ν” στο τέλος κάθε ονόματος (Βυζαντινόν, Απορροφητικόν, Λαμπερόν), την εναλλαγή θεμάτων (από τη μείωση βάρους και πόντων με την κρέμα περάσε στα ελληνοτουρκικά και τούμπαλιν), ο συγκεκριμένος δίνει και το βήμα σε διάφορους “φυσικοπαθητικούς-νατουροπαθητικούς”. Όλοι οι αγύρτες μια παρέα. (Ξέρω, έχω ξαναγράψει για αυτούς: Κομπογιανίτης ή άνθρωπος;)
Στις εκδόσεις του λοιπόν, εμφανίζονται διάφοροι κομπογιανίτες που παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο, δηλώνουν ένα κάρο ανύπαρκτα πτυχία και οικειοποιούνται ιατρικές ειδικότητες που δεν υπάρχουν. Ένας από αυτούς έχει φτάσει στο σημείο της ανηθικότητας να γράψει βιβλίο για την φυσική αντιμετώπιση του καρκίνου. Χαρακτηριστικοί τίτλοι των κεφαλαίων του βιβλίου:
“Πώς το σώμα σταματά τον καρκίνο” (…)
“Η συνομωσία του καρκίνου” (…)
Έκλεισα την τηλεόραση αηδιασμένος και πριν κοιμηθώ διάβασα λίγο από το βιβλίο του Eduardo Galeano “Καθρέφτες, μία σχεδόν παγκόσμια ιστορία” από τις εκδόσεις Πάπυρος. Από τύχη έπεσα ακριβώς πάνω στο κατάλληλο κειμενάκι. Και με αυτό κλείνω:
Μαγικά φίλτρα
Τα δημητριακά Πόστουμ σε οδηγούσαν μέσα από το Δρόμο της Ευτυχίας στην Πόλη της Ευεξίας και στο Φως του Ήλιου. Οι νιφάδες τους είχαν ιερές ιδιότητες, άλλωστε γι’ αυτό τις έλεγαν το μάννα του Ηλία (του προφήτη), και τα καρύδια τους εξόρκιζαν τη σκωληκοειδίτιδα, τη φυματίωση, την ελονοσία και την τερηδόνα.
Το 1883 ο καθηγητής Χόλογουεϊ ξόδεψε πενήντα χιλιάδες λίρες για την διαφήμιση ενός προϊόντος με βάση το σαπούνι και την αλόη, που γιάτρευε πενήντα αρρώστιες, όλες απαριθμημένες στο φυλλάδιο.
Οι σκόνες για το στομάχι του δόκτορος Γκρέγκορι, σ’ έκαναν περδίκι, χάρη σε έναν εξωτικό συνδυασμό από τουρκικό ραβέντι, ανθρακούχο μαγνήσιο και πιπερόριζα από την Τζαμάικα, ενώ το υγρό του δόκτορος Βερόν, “αναγνωρισμένο από τα μέλη της Βασιλικής Ακαδημίας της Ιατρικής”, νικούσε συνάχια, άσθμα και ιλαρά.
Το λάδι από φίδια του δόκτορος Στάνλι, που δεν είχε καμία σχέση με τα φίδια, ήταν ένα μείγμα από κηροζίνη, καμφορά και ρετσίνι, που σκότωνε τους ρευματισμούς. Καμιά φορά σκότωνε και τους ρευματοπαθείς, όμως αυτό δεν αναφερόταν στη διαφήμιση.
Το σιρόπι της κυρίας Ουίνσλοου, ένα ηρεμηστικό για τα νεύρα, δεν έκανε λόγο για τη μορφίνη που περιείχε, καθότι το παρασκεύαζε μια οικογένεια που τη διέκρινε η εγκράτεια. Και φυσικά η διαφήμιση της Κόκα-Κόλα, “το ιδανικό τονωτικό για τον εγκέφαλο”, που πουλούσε ο δόκτωρ Πέμπερτον, δεν έλεγε τι είδος κόκα ήταν εκείνη στο όνομά της.
