Από τήν Ανάγκη στήν Επιθυμία. Διατροφή και Ψυχή
Γράφει ο Ιάσων Τσαούλας Μοιρόπουλος
Σωματικός Ψυχοθεραπευτής- Κοινωνιολόγος
Ένας βαθιάς εδραιωμένος Μύθος τής νεωτερικής αλλά και τής μετανεωτερικής περιόδου είναι ότι τό φαγητό είναι μόνο θερμίδες και θρεπτικά συστατικά. Συμφωνούμε καταρχάς ή θρέψη είναι αυτό.
Εάν ένας οργανισμός δέν τραφεί πεθαίνει . Εάν ένας οργανισμός δέν τραφεί σωστά για πολύ καιρό αρρωσταίνει . Η θρέψη αποτελεί έναν από τούς βασικούς σύνδεσμούς μας μέ τόν εξωτερικό κόσμο. Μέσω αυτής, παίρνουμε τήν απαραίτητη ενέργεια προκειμένου να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε και να διαιωνίζουμε καθημερινά τήν αμιγώς βιολογική ύπαρξη μάς.
Παρόλα αυτά το φαγητό και ή ισορροπία του πότε τρώμε τί τρώμε, πότε δέν τρώμε προφανώς είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Εδώ τά παραδείγματα είναι διαφωτιστικά . Στήν καθημερινή γλώσσα αφθονούν τά παραδείγματα που δείχνουν ακριβώς τή διασύνδεση τού φαγητού μέ τόν επιθυμητικό παράγοντα. “ Μού κόπηκε ή όρεξη “, “ μού έκλεισε το στομάχι “ , “ τά λιγουρέυεστε ; “ “ ό έρωτας περνάει από το στομάχι “ , “ δέν έχω όρεξη γιά τίποτα “ .
Η αρχαιοελληνική σημασία τού ρήματος ορέγνυμι στήν ενεργητική φωνή είναι ή ακόλουθη. Τείνω, εκτείνω, προτείνω ( Σύγχρονο Λεξικό τής αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, Franco Montanari ). Πράγμα που, όπως και τά προηγούμενα παραδείγματα καταδεικνύουν αυτό ακριβώς. Η κίνηση πρός τό φαγητό είναι μία κίνηση πρός τόν κόσμο και τόν εαυτό ή και πρός τούς άλλους.
Η λέξη σύν-τροφος σημαίνει αρχικά αυτός μέ τόν οποίο τρώω μαζί.
Μέ άλλα λόγια όπως μάς δείχνουν τά καθόλα εντυπωσιακά αλλά και τραγικά παραδείγματα τής ψυχογενούς
ανορεξίας τής ψυχογενούς βουλιμίας ή συναισθηματική διάσταση, ή μέ ψυχοδυναμικύς όρους ο χαρακτήρας επηρρεάζει άμεσα τή σχέση τών υποκειμένων μέ τό φαγητό.
Έτσι μπορούμε να πούμε μέ σιγουριά , ότι δέν υπάρχει απλά θρέψη, αλλά μία συνολική διαδικασία του θρέπτεσθαι που περιλαμβάνει βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνιολογικούς-πολιτισμικούς παράγοντες
Σέ κάθε περίπτωση οι περιπτώσεις τών απεργών πείνας,όπως τώρα του Γιάννη Μιχαηλίδη που υποβάλλουν εθελούσια τόν εαυτό τούς στό ύψιστο τών μαρτυριών, αρνούμενοι οι ίδιοι τήν τροφή στόν εαυτό τούς, δείχνει τό πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει τό ανθρώπινο ον για έναν σκοπό που θεωρεί ιερό, σέ σημείο που να αρνηθεί τήν ίδια τού τή βιολογικη΄υπόσταση προκειμένου να παραμείνει εγγύς σέ σκέψεις, συναισθήματα και στάσεις πού δίχως αυτά θά μπορούσε αλλά μάλλον δέ θά ήθελε να ζήσει.
Στό σημείο λοιπόν που σταματάει ή ζωή, ξεκινάει ή Ζωή και είναι μάλλον το σημείο που συναντώνται οι διαφορετικές ειδικότητες προσφέροντας δυνατότητες για έναν γόνιμο διάλογο που θα ξεπερνάει τόν παραδοσιακό καταμερισμό εργασίας μεταξύ τών επαγγελμάτων.
