Τι είναι το street food; Τι πληροφορίες μπορούμε να πάρουμε από αυτό, εκτός από το να το απολαύσουμε; Όταν είχα γράψει για το σαλέπι σε παλαιότερο άρθρο, είχα ψάξει την ιστορία του. Και αυτό γιατί εκτός από παράδοση της πόλης της Θεσσαλονίκης, είναι και ένα χαρακτηριστικό street food.
Όσες φορές έχω ταξιδέψει σε άλλη χώρα, προσπαθούσα πάντα να δοκιμάσω την κουζίνα της. Θεωρώ ότι το φαγητό ενός λαού είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού και της ιστορίας του. Κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο εύκολο όταν έχεις κάποιον/α ντόπιο/α να σε ξεναγήσει και να σε βοηθήσει να δοκιμάσεις τις τοπικές ιδιαίτερες γεύσεις.
Ιστορία και φαγητό
Μία πόλη που καταφέρνει να σε γεμίσει διαφορετικές γεύσεις και έχει ποικιλία στο street food είναι η Κωνσταντινούπολη. Από τα ταξίδια μου εκεί έχω να θυμάμαι: midye tava (τηγανητά μύδια σε ψωμάκι), balık ekmek (σάντουιτσ με ψητό ψάρι), το kokoreç (το γνωστό στην Ελλάδα κοκορέτσι, το οποίο πωλείται σε ψωμάκι και αρκετά καυτερό), tavuk pilav (ρεβυθόρυζο με κοτόπουλο), midye dolma (γεμιστά με ρύζι μύδια) και το lahmacun (πίτα με κρέας, ντομάτα, κρεμύδι και μαϊντανό). Πόλη που συνδυάζει Ανατολή και Μεσόγειο. Πρωτεύουσα αυτοκρατοριών, επηρεάστηκε από όλους τους λαούς που είχε μέσα της. Δεν είναι λοιπόν τυχαία η ποικιλία γεύσεων και συνταγών.
Θεωρώ ότι μέσα από το street food κάθε λαού ή αν θέλετε το γρήγορο φαγητό που έχει καθιερωθεί σε κάθε λαό, είναι αποτέλεσμα πολλών κοινωνικών, οικονομικών και ιστορικών παραγόντων. Η θρησκεία, οι οικονομικές συνθήκες, η παράδοση και οι κοινωνικές ανισότητες αποτυπώθηκαν στο street food. Μία κουζίνα που μας είναι αρκετά οικεία, ιδίως στην Βόρεια Ελλάδα, η ποντιακή, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι κακουχίες, η προσφυγιά και η φτώχεια διαμόρφωσαν κατά πολύ τις συνταγές που γνωρίζουμε στην Ελλάδα ως ποντιακές. Ωτία, πισία, περέκ, τσιμούρ, χαβίτς, τανωμένος σορβάς, συρόν, χοσάφ είναι λίγες από αυτές τις συνταγές που κοινό χαρακτηριστικό τους είναι τα προσιτά και οικονομικά υλικά (όπως το αλεύρι).
Street food: Latin America
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν μια σειρά ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στην πλατφόρμα Netflix. Street food: Latin America η οποία μου άρεσε αρκετά.
Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από έξι επεισόδια. Eπισκέπτεται τις πόλεις Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), Οαχάκα (Μεξικό), Σαλβαντόρ ντε Μπάχια (Βραζιλία), Λίμα (Περού), Μπογκοτά (Κολομβία) και Λα Παζ (Βολιβία).
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι τα επεισόδια δεν έχουν τον παρουσιαστή – σεφ – περσόνα – ηθοποιό που αφηγείται και δοκιμάζει. Πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές γίνονται οι ίδιες και οι ίδιοι που προσφέρουν το street food στον κόσμο.
Οι δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτές τις χώρες, καθώς και η ιστορία τους αφήνουν το αποτύπωμά τους στο γρήγορο φαγητό του δρόμου. Η διαμόρφωσή του είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της συνολικής ιστορίας των λαών. Και αυτό ισχύει παντού. Το ντοκιμαντέρ δεν επικεντρώνεται φυσικά σε αυτό, αλλά είναι εμφανές. Συνιστώ να το παρακολουθήσετε και ως προς τους γαστριμαργικούς πειρασμούς, όσο και για τα τοπία και τη φωτογραφία.
φωτογραφία άρθρου: Menú Acapulco
